СамИздат на Литкритика.by

Зяленыя, поўныя радасці і натхнення, бліскучыя ад шчасця вочы… Я ніколі не змагу забыць іх, ні на адно імгненне. Ты зачаравала мяне сваім позіркам, і я закахаўся. У тваю звонкую ўсмешку, у твае белыя валасы, у гук твайго імя. Кепска, што я не зразумеў гэтага адразу. Не зразумеў сваю любоў да цябе. Не звярнуў увагу, што твая белая скура — зусім не «арыстакратычная блёкласць», як ты казала, смеючыся…

Ты заўседы была не такой, як усе. Сваявольная, рашучая, цікаўная, ніколі не падчынялася натоўпу. Ты ніколі нават не задумвалася, як выглядаеш са стараны, заўсёды была адкрытай і шчырай. Я доўга здзіўляўся, гледзячы на цябе, спрабаваў зразумець, чаму ты такая.

Першы раз, калі я цябе пабачыў, ты стаяла на аўтавакзале і часта глядзела на свой тэлефон. Ты кагосьці чакала, і гэты хтосьці відавочна спазняўся. Ты недавольна хмурнела, аглядваючыся навокал, і нават парывалася пайсці прэч. А я не мог адарваць ад цябе зроку. Сярод астатняй масы дзяўчын, ты выдзялялася сваім адзеннем, сваімі манерамі і паводзінамі. Была ранняя восень, але ужо было холадна. Астатнія дзяўчыны, як маглі больш, насілі спадніцы, і, часцей за ўсе, не вельмі даўгія, ці, як пакладзена сучаснай модай, хадзілі ў вузкіх бруках ці джынсах. А ты стаяла у даўнейшым бручным касцюме, і на тваёй галаве красаваўся саламяны капялюш. І, не буду хітраваць, ты мне спадабалася ўжо тады. Той, хто павінен быў прыйсці да цябе, так гэтага і не зрабіў, а я, павінуючыся дзіўнаму парыву, купіў у жанчыны на пераходзе нейкую прыгожую кветку, і, сабраўшы ўсю сваю адвагу, падышоў да цябе. Ты паглядзела на мяне здзіўлена, і, калі я запрасіў цябе павячэраць у мясцовай кафейні, рашуча усміхнулася і схапіла мяне за руку. Ужо тады я зразумеў, што ты не такая, як усе.

Такія сустрэчы сталі для нас вельмі частымі, і ты заўседы свяцілася шчасцем. І аднойчы я паклікаў цябе да сябе ў госці. Маці тым часам была ў камандзіроўцы, і я пазбяжаў твайго знаёмства з ёй. Я ведаў, што ты не спадабаешся ёй, таму што мая маці была вельмі кансерватыўных поглядаў. А ты была незвычайнай. Я даведаўся, што ты не верыш у Бога. Ты аргументавала гэта тым, што верыш толькі ў тое, што можна пабачыць ці пачуць. Мне, сапраўднаму хрысціяніну, было непрыемна чуць такія словы, але я добра ведаў, што навязваць табе сваю веру — гэта злачынства.

У маім доме стаяла піяніна, на якім часта іграла маці. Пакуль я быў малы, яна спрабавала навучыць мяне іграць, але нічога не атрымалася. Я быў тым самым чалавекам, якому мядзведь на вуха наступіў. Я ўмеў насалоджвацца музыкай, але прайграць яе не мог.

Ты ўбачыла гэта піяніна, і я заўважыў, як загарэліся твае вочы, і што ты стала хутчэй дыхаць. Я бачыў, што ты вельмі хочаш сыграць на ім, але толькі сціснула кулакі, і павярнулася да мяне.

— Можна? — ціха запыталася ты. Я вельмі здзівіўся, таму што ты першы раз пыталася дазволу. Дагэтуль ты ніколі нічога і нікога не саромелася і ніколі не пыталася, і, шчыра кажучы, я асалапеў. Я толькі кіўнуў у адказ, і твой твар зноў засіяў прыгожай усмешкай. Ты, ужо не стрымліваючы сябе, падняла вечку, і, правеўшы пальцамі па белым клавішам, заварожана ўздыхнула. Я быў упэўнены, што ў той момант ты не заўважала нічога, акрамя музычнага інструмента. Асцярожна апусціўшыся на самы крайчык стула, ты заплюшчыла вочы. А далей пачыналася магія. Усё так жа, не адкрываючы вачэй, ты сыграла першыя акорды. Спачатку спакойная, разважлівая мелодыя з кожным гукам усё больш і больш узмацнялася, кранала за душу. Кульмінацыя здавалася мне зусім нерэальнай. Пальцы бесперапынна пырхалі па клавішам, але твае вочы ўсе так жа заставаліся закрытымі. Я ніколі і нідзе не чуў гэткай мелодыі, таму запытаўся ў цябе кампазітара. А ты спакойна адказала, пацяўшы плячыма, што гэтую мелодыю ты прыдумала толькі што. Быццам гэта было штодзенным для цябе. Толькі пасля я дазнаўся, што гэтак і было.

Калі я запытаўся, чаму ты пыталася дазволу, ты зноў пацяла плячыма і адказала, што музыка з'яўляецца для цябе тым самым Богам, якога ты чуеш і бачыш. Ты ўжо расказвала мне калісьці, што твае бацькі былі музыкантамі, і іменна яны прывілі ў цябе любоў да музыкі. Але я не ведаў, што ты настолькі сур'ёзна да гэтага адносішся. Напэўна, ты бы стала найвялікшым кампазітарам нашага часу, але ты не хацела гэтага. Я бачыў, што твой патэнцыял настолькі вялікі, што мне станавілася сорамна перад табой, такой геніяльнай. А ты адказвала, што размову з Богам нельга запісваць, таму што гэта тое патаемнае, што ніхто не павінен ведаць. І кожны раз, як ты бывала ў мяне, я прасіў цябе сыграць. І ты ўсміхалася, але выконвала маю просьбу, заўсёды граючы нешта новае, але таксама неверагодна прыгожае…

А аднойчы, калі мы снедалі за сталом маёй кухні, ты расказвала нейкія неверагодныя гісторыі. Смяялася сама, і твой смех быў заразным. Мне было добра ў тваёй кампаніі, вельмі лёгка, да тых пор, пакуль ты рэзка не стала сур'ёзнай, і не сказала, прама ў лоб:

— Ведаеш, Арцёмка, а я цябе кахаю… — сказала ты, і я разгубіўся. Я да апошняга чакаў тваёй усмешкі, але ты так і заставалася сур'ёзнай. І тады, калі я падабраў словы, каб адказаць, ты прыкрыла мне вусны далонькай, і пакачала галавой. — Ніколі не гавары «кахаю», калі не ўпэўнены ў гэтым, — і ўсе. Ты працягнула далей жартаваць, расказваць гісторыі, смяяцца. А я не ведаў у той момант, якім быў дурным, што не адказаў адразу.

Анжаліка… На наступны дзень ты не прыйшла на сустрэчу, і я падумаў, што ты проста пакрыўдзілася, таму не надаў значэння, але некалькі раз пазваніў. Ты не адказала, і я не знайшоў нічога лепшага, як проста пайсці прэч. А на наступны дзень пазваніла твая бабуля, якая, захлёбваючыся слязмі, паведаміла аб тваёй смерці. Не ведаю, што са мной злдарылася ў той момант, але я проста нічком упаў на асфальт і слухаў глухія ўдары сэрца, тое, што табе было ўжо не дадзена…

Пахаранілі цябе побач з бацькамі, якія пяць гадоў да таго трапілі ў аўтамабільную аварыю. Твая бабуля плакала, крычала, што перажыла не толкі сваіх дзяцей, але і ўнучку. Толькі нешматлікія родзічы змаглі адцянуць яе ад магілы, у якой яна хацела застацца ўжо назаўсёды.

Але яна памёрла ўжо праз нядзелю, ад інсульту…

А я не мог змірыцца з тым, што болі ніколі не ўбачу тваіх вачэй. Ты заўсёды была незвычайнай. Іншай. Жывой. І ты засталася такой у маім сэрцы і думках. І, напэўна, я ўжо больш не змагу кахаць так моцна. Я ніколі не змагу забыць ні адно імгненне, праведзенае разам з табой. Горш за ўсё, што ты нічога не пакінула пасля сябе. Нічога, акрамя гэтых успамінаў… Але мне ўжо не забыць.

Я зразумеў, што сапраўды кахаў цябе, толькі пасля тваёй смерці. І мне вельмі сорамна праз гэта. Нават зараз, хоць і прайшло ўжо шмат часу, але ж я заплюшчваю вочы і бачу твой прыгожы твар, тваю радасную усмешку, твае светлыя валасы, твае зялёныя вочы… Я б аддаў усе толькі за тое, каб зноў пабачыць цябе. Чаму ж ні наш Бог, ні твой, не ўратаваў цябе? Напэўна, ты спатрэбілася ім там, далёка ў нябёсах. Я ніколі сабе не дарую тую нездагадлівасць, тое глупства, якое я праявіў у адносінах да цябе, мая мілая Анжаліка. У той апошні для цябе дзень я павінен быў быць побач з табой, але ж я не прыдаў гэтаму значэння.

Зараз у мяне ўжо ёсць жонка, малы сын, і я таксама кахаю іх. Але я ніколі не забуду цябе, і не хачу гэтага. Усе, каго я ведаю, звычайныя людзі, а ты была нейкай нябеснай істотай, і не змагла доўга заставацца разам з намі. Нават у ва снах я чую твае песні, тваю музыку, і шкадую аб тым, што не магу перадаць яе свету. І ведаю аб тым, што ты не хацела б гэтага. «Размова з Богам павінна заставацца асабістай». І я стаў амаль што адзіным чалавекам, які пасмеў чуць гэтую размову.

&copy Copyright: Ноябрь 2016

Свидетельство о регистрации: №14791398494189

без рубрики 2 0 0

Вочы

Комментарии (0)

Последние комментарии

Последние новости

Облако жанров